jueves, 17 de marzo de 2016

NG: Carballo NC: Roble común

Taxonomía:
·         División: Magnoliophyta
·         Clase: Magnoliopsida
·         Orden: Fagales
·         Familia: Fagaceae
·         Xénero: Quercus
·         Especie: Quercus robur L.
·         Etimoloxía: do latín Robur= roble


Descrición: árbore de gran porte que pode acadar os 40 m de altura. Cortiza pardo-grisácea máis ou menos agretada según a idade. Pode acadar ata mil anos de idade. E moi frecuente a aparición de distintos tipos de bugallos nas súas follas.

Bugallos
Bugallos








Follas: caducas, con lóbulos pouco profundos e redondeados, verde escuro polo face e máis claro polo envés. Peciolo curto.


Inflorescencias masculinas
Flores: árbore monoica (ambos sexos na mesma árbore) as masculinas en inflorescencias cilíndricas colgantes de cor verde-amarelo (amentos). Flores femininas solitarias, agrupadas en grupos de dous ou tres sobre un longo pedúnculo. Polinización anemógama.
Floración: na primavera.

Froitos/sementes: as landras maduran en setembro.







Ecoloxía: gusta de terreos silíceos, húmidos. Foi unha das especies máis afectadas pola presión humana, debido á riqueza dos chans en que se desenvolve. Moitas carballeiras foron substituídos por prados, hortas e repoboacións de castiñeiros, piñeiros e eucaliptos.


Usos: a madeira é de boa calidade, moi dura, pesada, resistente á humidade, empregada en carpintería e ebanistería, usouse para a construción de barcos, motivo ligado á degradación dos bosques do carballo . A leña e o carbón son combustibles de alto contido calorífico. Utilízase moito como ornamental.


O carballo na literatura

A gran poeta e narradora galega Rosalía de Castro escribiu en castelán un poema que fala sobre esta árbore.



Bajo el hacha implacable, ¡cuán presto 
en tierra cayeron 
encinas y robles!; 
y a los rayos del alba risueña, 
¡qué calva aparece 
la cima del monte! 

Los que ayer fueron bosques y selvas 
de agreste espesura, 
donde envueltas en dulce misterio 
al rayar el día 
flotaban las brumas, 
y brotaba la fuente serena 
entre flores y musgos oculta, 
hoy son áridas lomas que ostentan 
deformes y negras 
sus hondas cisuras. 

Ya no entonan en ellas los pájaros 
sus canciones de amor, ni se juntan 
cuando mayo alborea en la fronda 
que quedó de sus robles desnuda. 
Sólo el viento al pasar trae el eco 
del cuervo que grazna, 
del lobo que aúlla.







No hay comentarios:

Publicar un comentario