NG: Loureiro NC: Laurel

Taxonomía:

·         División: Magnoliophyta

·         Clase: Magnoliopsida

·         Orden: Laurales

·         Familia: Lauraceae

·         Xénero: Laurus

·         Especie: Laurus nobilis  L.

·        Etimoloxía: do latín laurus= nome da árbore. Nobilis=coñecido, pola súa popularidade e uso tradicional

   Descrición: árbores de tronco recto e cortiza gris, pequeno tamaño, probablemente orixinaria do Mediterráneo. Na illa de Cortegada (Ría de Arousa) existe o único bosque de loureiro de Europa.

Follas: follas perennes, simples, de borde enteiro, de cor verde escura, alternas, lanceoladas, coriáceas e aromáticas.

Flores: dioico (árbores con flores masculinas e árbores con flores femininas). Flores en inflorescencias (umbelas) de cor amarelento.

Floración: entre Abril e Maio. Polinización entomógama.

Froitos/sementes: froito e baia de cor negra con unha única semente que madura no outono.

Froitos

Usos: cociña. Medicinal. A madeira é moi dura e úsase en marquetería.

OLLO: non confundir co Laurel-cerezo (Prunus laurocerasus) moi tóxico. Os estudantes da antigüidade recibían unha rama de loureiro con froitos de ahí deriva o nome de Bacharelato; bacca= baia, laureatus= loureiro.


O loureiro na literatura

Garcilaso de la Vega, gran poeta español do s. XVI, escribiu este soneto, que fai referencia ao mito de Apolo e Dafne: Apolo persegue a Dafne, unha ninfa namorada da natureza e das árbores e que escapa del. Cando a alcanza, ela pídelles axuda aos deuses e estes convértena en loureiro para que non fose atrapada por Apolo. A transformación de Dafne nesta árbore apréciase nos dous primeiros cuartetos: primeiro a parte humana envolve á árbore; despois a árbore envolve á parte humana.

A Dafne ya los brazos le crecían,

y en luengos ramos vueltos se mostraban;

en verdes hojas vi que se tornaban

los cabellos que al oro escurecían.

De áspera corteza se cubrían,

los tiernos miembros, que aun bullendo estaban;

los blancos pies en tierra se hincaban,

y en torcidas raíces se volvían.

Aquel que fue la causa de tal daño,

a fuerza de llorar, crecer hacía

el árbol que con lagrimas regaba.

¡Oh miserable estado, oh mal tamaño!

¡Que con lloralla crezca cada día

la causa y la razón por que lloraba!